زمستان بود و فصل روسپیدی ها           برون افتاده پیدا شده دندانها

تو گویی خنده بر بیچارگان می کرد         نمی دانم چرا این کار می کرد؟

تو گفتی: (( گر مرا هم دوست میداری، همین الان گل سرخی مهیا کن.))

درون شهر گردیدم،

                     به هرجا گل فروشی بود پرسیدم : (( که گل داری؟)) و می گفتند:

(( درون این برف و سرماها گل سرخی نمی روید)). .....

                                                 خجل سر بر سینه افکندم.

مثال تشنه ای غمگین که می گردد پی آبی، که ناگاه ز چاک سینه ام بدیدم گل سرخی مثال خون،

                           مثال باده گلگون.

                                       همان گل را برای تو فرستادم

                                                     نمی دانم پسندیدی و یا مستانه خندیدی؟