یک هسته هلو که زسختی بود چه سنگ       دیدم شکفته است به باغی برابرم

گفتم چه کس شکسته ترا،گفت خویشتن       گفتم گزاف گفتی و این نیست باورم

گفتا که رسته است زجانم یکی نهال       تا با نثار هستی خویشش بپرورم   

آیین پاکبازی و ازخود گذشتگی       در من غریزی است نبینی که مادرم؟ 

ساده بگویم، نگاه زاده علاقه است                           

                                     اگر دو چشم روشن عشق به تو نگاه کند، دیگر تو از آن خود نیستی                                        .زمان و زمانه میگذرد.......             

                                      اردک میشوی.....

جوان هستی و جوانی نمیکنی                    میگذری........      

                                                                  پیر می شوی و می مانی

بازهم مثل همیشه             درپی گمشده ای هستی که باتو هست و نمی شنوی

                                                                  باز در پی آن علاقه پنهان،آن نگاه همیشه تازه هستی.

باز آن دو چشم روشن عشق را در غبار بی امان زمان جستجو می کنی.

                                .......غافل از آنکه او دیگر تکه ای از تو شده

                                                                                  سایه ای خوش بر دل تو.....

گوشه،گوشه این دل خراب سرشار از نگاه توست عزیز!

زمستان بود و فصل روسپیدی ها           برون افتاده پیدا شده دندانها

تو گویی خنده بر بیچارگان می کرد         نمی دانم چرا این کار می کرد؟

تو گفتی: (( گر مرا هم دوست میداری، همین الان گل سرخی مهیا کن.))

درون شهر گردیدم،

                     به هرجا گل فروشی بود پرسیدم : (( که گل داری؟)) و می گفتند:

(( درون این برف و سرماها گل سرخی نمی روید)). .....

                                                 خجل سر بر سینه افکندم.

مثال تشنه ای غمگین که می گردد پی آبی، که ناگاه ز چاک سینه ام بدیدم گل سرخی مثال خون،

                           مثال باده گلگون.

                                       همان گل را برای تو فرستادم

                                                     نمی دانم پسندیدی و یا مستانه خندیدی؟

...همه را

همه را دوست میدارم

هم او را که ما را میببیند و انگار که نمی بیند

هم او را که تنها به نامی از او دل خوشیم

هم او را که خداحافظ ما را می شنود و نمی شنود و بالا می رود ،

هم او را که سلام ما را شانه می اندازد بالا !

حتی هم او!

گر چه می دانستیم که او حتی با خود خود هم نیست، چه رسد با من من!

او را هم از صمیم دل دوست دارم.

چرا که خاطره های قشنگ و زخمی این دل نامراد، با او همه به سر شد.

همه را دوست می دارم

حتی پاره های تنم را

که خطاها و پریشانی های مرا درمیگذرند و می بخشند.

.............................................................................................................................................................

دوستان خوبم سلام.

خیلی خوشحالم که فرصتی پیدا شد تا بتونم به  جمع شما بپیوندم. *ترنم باران* رو هیچوقت تنها نذارین. همین روزها منتظر مطالب قشنگی باشید.