چقدر خوبه خوب بودن....

چقدر سخته خوب ماندن...

چقدر نزدیکه آرزوها....

چقدر دوره آرزوی خوب ماندن...

چقدر کوتاهه واژه (( همیشه)) ...

چقدر بلنده معنای وصیت...

...

...

در پس این خوبیها و سختی ها و دوری و نزدیکی ها، اگر روزی من نبودم وصیتم به تو این است:

(( خوب بمان! از همان خوبهایی که همیشه آرزوشو داشتم))

روزی پروانه خواهیم شد....

بگذار روزگار هرچه می خواهد پیله کند.....

این روزها خدا خیلی دشمن داره...

مگه نه بچه بودیم میگفتند دروغگو دشمن خداست...

دوستای خدا هم که ماییم ....

یه مشت بیچاره ناقص العقل....

اینجا اسمان ابریست.....

نه!....

   آسمان مه آلود است....

       نه!......

          آسمان غبارآلود است....

آسمان رگ غیرتش گل کرده ...انگار فهمیده که ما با ماه قراری داریم...

آسمان غبارآلودست و این بار بهانه خوبیست برای بستن پنجره هایی که سایه ات پشت پرده هایش گم می شود.

...و این صدا؛ صدای سرفه روح کم سال من است...که اینبار نه از شوق بلکه از تنفس هوای مانده و ملول می گوید.

...و عابران خسته در کج و کوج ماسکها و دهان بندها، دود و دروغ را به میراث می گذارند...

اینجا آسمان غبارآلودست...

و نوعروسان زاگرس ، با معجری خاکستری رنگ، تو گویی که لباس رزم بر تن کرده...

و غبارآلوده و شوخگین راه، دخمه ای می جویند.

اینجا آسمان غبارآلودست و من ....

               .....از قهر پروردگار می ترسم.

مهربان است دل مادر

به تمنای دو دستش

 چشمها می بندم و رخم بر گذر باد

  که شاید بکشد دست به گونه

      فرصت اگر بگذارد.....